Pamiętam, z czasów dzieciństwa, jak przepraszano chleb, który przypadkowo upadł na podłogę. Chleb był świętością i całowano go w wyrazie największego dla niego szacunku.
W tamtych, dziecięcych czasach, wpojono mi też szacunek dla znojnej pracy rolników (wtedy nazywanych chłopami), którzy w obronie swoich plonów ze swojej świętej, polskiej ziemi, gotowi byli oddawać swoje życie. Bo chłop żywił ale też i bronił mimo wielowiekowych upokorzeń doznawanych od swoich – pana, wójta i plebana.

A co tymczasem dzieje się dzisiaj? Wskrzeszeni Hunowie, podający się za polskich rolników, na przejściu granicznym w Dorohusku, tam gdzie kilka kroków obok toczy się okrutna wojna, wysypują tony ziaren ukraińskiej pszenicy i rzepaku, nie bacząc ani na świętość powszechnego chleba ani nie zważając na bezsensowne jego niszczenie kiedy – cyt. za Merem Kijowa – „Ukraińcy dosłownie przelewają krew na polach, na których rodzi się to ziarno. Zbieranie pszenicy na polu, które widziało wojnę, jest jak praca sapera. Takie działania to małość i hańba”

Przyłączam się zatem do zdecydowanego sprzeciwu wobec dalszego tolerowania zdziczałego wandalizmu ze strony protestujących w Dorohusku grup „podających się za polskich rolników”, którzy nie mają nic wspólnego z etosem rolniczego znoju a także – co jest równie przerażające – nie mających też nic wspólnego z odpowiedzialnym poczuciem współodpowiedzialności za obronę polskich racji.

Dotyk, będąc najpierwotniejszym i najrozleglejszym z naszych zmysłów, odgrywa niezwykle istotną rolę w naszym codziennym funkcjonowaniu. To przez dotyk poznajemy świat już od chwili narodzin, kiedy to pierwsze czułe pocałunki matczyne dostarczają nam poczucia bezpieczeństwa i bliskości. Jednakże, mimo jego fundamentalnego znaczenia, dotyk często jest zaniedbywany w dzisiejszym społeczeństwie.
W mózgu dotyk jest traktowany priorytetowo. Już od najwcześniejszych etapów rozwoju mózgu, receptory dotyku aktywnie uczestniczą w kształtowaniu naszej percepcji otaczającego nas świata. Badania neurobiologiczne wykazują, że dotyk ma istotny wpływ na procesy myślenia, emocji i zachowań społecznych. To właśnie poprzez dotyk budujemy relacje z innymi, wyrażamy wsparcie, czy też manifestujemy miłość.
W dzisiejszym świecie jednakże, w którym technologia dominuje nad wieloma aspektami naszego życia, dotyk często schodzi na dalszy plan. Wirtualne interakcje, komunikacja poprzez urządzenia elektroniczne czy nawet coraz rzadsze przytulanie się, stają się normą. Wraz z tymi zmianami, wielu ludzi doświadcza deficytu dotyku, co może prowadzić do poczucia osamotnienia, izolacji oraz obniżonego samopoczucia.
Przytulanie się, jako jedna z najbardziej intymnych form dotyku, odgrywa szczególną rolę w budowaniu więzi emocjonalnych i pobudzaniu poczucia zadowolenia. Głębokie, czułe objęcia potrafią przynieść ulgę w chwilach smutku czy niepokoju, a także wzmacniać poczucie bliskości i wspólnoty. Dla małych dzieci, regularne przytulanie się jest niezwykle istotne dla ich prawidłowego rozwoju emocjonalnego i społecznego.
Ważne jest, abyśmy nie zapominali o sile dotyku i jego wpływie na nasze życie. Dążenie do równowagi między światem wirtualnym a realnym, a także świadome praktykowanie przytulania się i innych form dotyku, może przyczynić się do poprawy naszego samopoczucia i relacji z innymi. Dotyk to nie tylko fizyczne doświadczenie, ale także głęboki sposób komunikacji i współuczestnictwa w ludzkim doświadczeniu.

Ilu potrzeba posłów PiS, żeby ubrać prezesa? 🤭 pic.twitter.com/ywayX5o2Kq

— anna (@anna38389748) February 7, 2024